Kadının adı hâlâ yok!

 Jennifer Aniston’un Friends’ten sonra ilk dizisi olduğundan, haber ve medya dünyasından bir dizi olduğundan -ki buna bayılıyorum-, Reese Witherspoon’un oyunculuğunu genel olarak beğendiğimden The Morning Show’u merakla bekliyordum. Tüm bu nedenlerden dolayı CNN gazetecisi Brian Stelter’ın Top of the Morning: Inside the Cutthroat World of Morning kitabının oldukça etkili olduğu dizinin ilk sezonunu bata biraz Newsroom’u andırsa da bir solukta izledim. .

The Morning Show’un ana karakteri Jennifer Aniston’un canlandırdığı Alex, New Yorklu bir televizyon sunucusu. Sabah haber kuşağının son 15 yıldır değişmeyen yüzünün ekran partneri Steve Carell’in canlandırdığı Mitch Kessler, bir gün cinsel tacizle suçlanıyor ve işten atılıyor. Alex de, kanal da ve program da onun sayesinde tepetaklak oluyor çünkü yıllardır ikili olarak benimsenmişler ve çok yakın iki arkadaşlar. Programın reytingleri de Mitch’in gidişiyle düşmeye başlıyor. Bunun üzerine programın yapımcıları ya da Alex (seyredince anlarsınız), Mitch’in yerine Reese Witherspoon’un canlandırdığı Bradley’i işe alıyorlar. Her şey yılların “Bu nasıl sarışın?”ı kumral asi bir karakter olarak karşımıza çıkan Bradley’in gelişiyle değişiyor.

Dizide cinsel istismara maruz kalmış kadınların ve çevresindekilerin sessizlik kültürü çok iyi anlatılıyor. Hâlâ milyonlarca hatta milyarlarca kadın bunu her gün yaşıyor ve yaşamak zorunda olduğunu, bundan başka şansı olmadığına inanıyor. Bu ve buna benzer dizi ve filmler bütün bu kadınlara cesaret aşılaması bakımından da takdire değer. Ancak daha ulaşılabilir kanallarda yayınlanması şartıyla tabii. (Apple tv + pek de ulaşılabilir bir kanal değil takdir edersiniz…)

Bunun yanı sıra kendisi için sıkıntı yaratmayan şeylerin varlığını reddederek hayatını devam ettirebilenleri de silkeleyebilecek bir dizi The Morning Show.

Güce sahip olmak ve başarı hırsıyla her türlü insani duyguyu yok sayarak, her şeyi ve herkesi manipüle ederek vicdansızca hareket edenlere, kısaca günümüz medyasının kokuşmuşluğuna da güzel bir tokat atıyor yapım. 

Dizi gösteriyor ki medya yaşadığımız çağda çöplüktür, dolayısıyla medya çalışanları ve çalışma ortamı da çoğunlukla çöptür. Sansür, otosansür, patron-sermaye sınıfı ilişkileri, kula kulluk eden haber müdürü, sinik istihbarat şefi, lümpen spiker, gerçekleri dile getirmesi istenmeyen muhabir, titrek reji çalışanı… Hepsi ama hepsi var bu dizide diye yazmış biri. İstisnalar olduğu gerçeğini saklı tutarak katılmadığımı söyleyemeyeceğim.

Gerçi yalnızca bir televizyon kanalında yaşananları değil, dünya genelindeki sömürü düzenini de resmediyor dizi biraz daha kısa geçilmiş olsa da. Örneğin, bir yangın haberinde, muhabirin, yangın söndürme işlemi için yoksulların bulunduğu kalabalık bölgeye değil, azınlıktaki zengin kasabasına öncelik tanınmasını haberleştirirken itfaiyecinin verdiği yanıtlar, yaşadığımız çağı ve kapitalist sistemi pek de güzel özetliyor.

OYUNCULAR VE DİYALOGLAR

Alex karakterinin diyaloglarının sığlığından mı yoksa Aniston’dan beklentimin yüksekliğinden mi bimiyorum ama bir şeyler pek içime sinmedi. Bu beğenmemek değil, daha çok belki de sadece benle alâkalı bir durumdur; dediğim gibi beklentim yüksektir belki de.  Tabii bence...

Dizide Cory Ellison karakterini canlandıran Billy Crudup çok sinir bozucu ve bu hissi verdiği için çok iyi. Tabii Cory karakterinin diyalogları da çok iyi yazılmış. Onun dışında herkesin iki kelimesinden biri “fuck off!” ki yaşadığımız dünyada sanırım küfür olayı ben ve benim gibi bir iki kelaynağı rahatsız ediyor…

Reese Witherspoon’un diyalogları da oyunculuğu da çok çok iyi. Belki de bu yüzden Aniston nezdimde beklentiyi karşılayamadı… Tabii bu durum diziden ve Aniston’dan umudu kestiğimi göstermediği gibi anlaşması imzalanan ikinci sezonu sabırsızlıkla beklediğim gerçeğini de değiştirmiyor. Ve bence dikkate değer bir dizi...   

1Mart 2020

Filme gittiğimin ertesi gün filmle iligili yazayım derken baktım ki yazacaklarımı sevgili Sibel Arna benim yazacağım gibi yazmış.  hatta o kadar ki, sonuna "bence" bile demiş. 

Ve bence,  biraz büyük büyük de olsa tam da bizim gibi uçuk kaçık tiplerin hikayesini keyifle izleyeceksiniz. 

"En iyi arkadaşına aşık olmaktan daha kötü ve aynı zamanda daha iyi bişey varsa o da onun da sana aşık olmasıdır bence. Şimdi kafanızda tüm bu iyi ve kötü ihtimalleri toplamaya çalışın. Bir de en iyi arkadaşların yanına aile ve beraber büyüdükleri dostları serpiştirin. Sonuç? Sonuç tam tamına bir sıçış değil mi? Aşkın yürümeme ihtimalinde kaybedeceklerini düşündükçe delirmez mi insan? Ya da arkadaşlığı seçtiğinde birlikte olsaydık nasıl olurdu diye düşüne düşüne ömür çürütmez mi? “Biz Böyleyiz” böyle sıkıntılı bir durumu ince bir mizah, sağlam bir naiflik ve filmin başından sonuna kadar asla temposu düşmeyen dev bir romantiklikle anlatıyor. Filmden çıktıktan sonra kendimi günübirlik bir tatil kaçamağından dönmüşüm gibi hissettim. Hani havanın çok sıcak olduğu, denize kaç kere girdiğinizi hesaplayamadığınız, çıktıktan beş dakika sonra kuruduğunuz o güneş yüklenmeli günlerden biriydi sanki. Filmin yönetmeni Caner Özyurtlu’ya bu his için teşekkür ediyorum öncelikle. Filmin hikayesi Berrak Tüzünataç ve Melikşah Altuntaş’a ait. Senaryolaştırması ise yine Caner Özyurtlu’ya düşmüş. Karakterler hakkında yazabileceğim ilk şey çok gerçek oldukları. Romantik filmlerin kusursuz kullarından değiller. Defoları, denyolukları, korkuları ve acımasız taraflarıyla yüzde yüz insanlar. Ve her bir karakter kendine hayat verecek en iyi oyuncuyla buluşmuş. Birini bir diğeri oynasaymış asla böyle olmazmış. Özge Özpiriçci ile Şebnem Bozuklu’nun bir hesaplaşma sahnesi var bir an ordayım sandım ve kaçacak delik aradım. Berrak Tüzünataç ve Engin Öztürk’ün karaoke sahnelerine ayrı ayrı bayıldım. Nasıl yaşamışlar, nasıl hissetmişler offf ki ne offf! Şarkıları sadece sesleri ile değil bütün duyu organları ile söylediler. Bir de tabii Hümeyra olmasaymış “Biz Böyleyiz” yine ve asla böyle olmazmış. Büyük ustaya hayranlığımız, saygımız, sevgimiz yine kat be kat arttı. Sınırın sonsuzda olduğunu anladık. Özetle “Biz Böyleyiz” çok iyi film arkadaşlar. Mutlaka izleyin... Bence... "

Ocak 2020

Uzun yıllar medyada çalıştığım için, olay patlak verdiğinde ve filmi izlerken; her duyduğumu, gördüğümü, bildiğimi ve biraz da sanırım uzak yapımdan (Allah'tan) üstü kapalı olmaktan bir adım öteye gidemeyen tacizlere maruz kaldığımdan dolayı ama en önemlisi kadın olduğumdan çok çok derinlerde hissederek seyrettim filmi.  

Skandal, televizyon dünyasında, özellikle de ABD Fox kanalında olup biten cinsel taciz olayını anlatıyor. ABD’deki Fox, beyaz, muhafazakâr, tutucu ABD seçmeninin izlediği bir kanal. Olayın geçtiği yıl da Trump‘ın Başkan seçilmeden öncesi yani seçim kampanyası dönemi.

Başkanlık seçimleri döneminde, Donald Trump’la yaptığı röportajda, ona oldukça zorlayıcı sorular soran Megyn Kelly, Fox kanal yönetimi tarafından daha önce tanık olmadığı bir şekilde uyarılır. Çünkü bu programdan sonra Trump, o bilindik cinsiyetçi tweet‘leriyle Kelly’e karşı bir kamuoyu oluşturmaya çalışmaktadır; bu çabası başarıya da ulaşır. 

Filmdeki ikinci ana karakter Gretchen Carlson ise medyadaki bir tabuyu yıkarak; kendi programına makyajsız çıkmış ve haberlerin içindeki saldırgan üslubu eleştirmeye başlamıştır. Bu iki kadının eyleminden sonra film, kanalın CEO’su Roger Ailes’e ve perde arkasında gerçekleşen taciz olaylarına daha fazla odaklanır.

FOX News’un sahipleri Murdoch ve iki oğlu ama yönetimi CEO olarak Roger Ailes’a bırakmışlar. O da ayakta bile duramayan, yürüteçle yürüyen, ama ancak sekreterinin elindeki kilitle açılan kapının ardında bütün ekibi ve ekranları gözetleyen, zaman zaman da yanına çağırdığı güzel kadınları “televizyon görsel bir mecradır” deyip önce bacaklarını açtırıp bakan, sonra da taciz eden tam bir “pislik”

Ancak,  bu pisliği canlandıran John Lithgow, son derece başarılı bir oyunculuk sergiliyor. O kadar ki seyrederken olduğu kadar okunduğu üzere :) yazılırken bile tiksinti uyandırıp nefret edebiliyor insan. 

Fox'tan NBC'e geçiş yapan haber sunucusu Megyn Kelly'i Charlize Theron, televizyon yorumcusu Gretchen Carlson'ı  Nicole Kidman ve kurgusal Fox News yapımcısı Kayla Pospisil'i Margot Robbie'nin canlandırdığı filmde, her sahnede bir kadın olarak kendimi sorguladım: En başta demiştim ya ama doğru ama değil, gördüğüm, duyduğum, üstü kapalı maruz kaldığım her olayın aslında deşifre edilmesi mi gerekirdi? Edilse, birşeyler değişir miydi diye? Filmde Margot Robbie'nin canlandırdığı Kayla, Charlize Theron'un canlandırdığı Megyn Kelly'e "zamanında söyleseydin, sadece bacak göstermekle kalmayacağını bilirdim" dediğinde bunlar geçiyordu aklımdan.  

Ve bence, kendisini hep "başkasının gözünden" görmesi, ama öyle ama böyle suçu hep kendinde araması öğretilen bir cinsiyetin hele ki tüketim kültürü, erkeklerin kendine göre yorumladıları dinî kurallarla  baskılanıp kendine bir varlık oluşturmaya çalışmasına şaşmamak gerekiyor ne yazık ki... Tabii eğer aklınızdan hemen oradan uzaklaşma, tepki verme gibi de bir seçeneği de vardı diye düşüneniz varsa...

Ve yine bence, dünyanın her yerinde ve her sektörde kadınları taciz hakkını kendinde bulan erkekler kadar bu erkeklerin gözünde taciz edilmeye değer bulunmayan ve ürkütücü geldiğinden taciz edilmeyen kadınların ağırlıklı olarak dananın kuyruğu gibi ne uzayıp ne de kısaldığı göz önüne alınırsa, tek çözüm sanki kadınların birbirinin kuyusunu kazmak yerine, birlik olmaları olacaktır. Birine bir şey yapıldığında, o iş yerindeki tüm kadınları karşısına alacağını bilmeli erkekler...

22 Aralık 2019